รือชีวิต

ข้อมูลเบื้องต้น

การเดินทางของชีวิตีมากมายหลายรสชาตให้เราได้เรียนรู้

เนื้อเรื่อง

มองออกไปนอกหน้าต่าง เมฆหนาสีเทากำลังเคลื่อนตัวอย่างช้า  ๆ  ท้องฟ้าสลัว ๆ ไร้ซึ่งแสงอาทิตย์สายลมที่โบกโบยพัดพาเอาความชื่นฉ่ำ  สายฝนที่กำลังโปรยปรายหอบเอาความชุ่มชื้น ชุ่มฉ่ำมามอบให้ทุกสรรพสิ่ง  แต่ต่างจากจิตใจฉันในตอนนี้ที่แห้งผากแม้แต่สายฝนยังไม่สามารถชโลมให้ชื่นฉ่ำขึ้นมาได้  การสูญเสียคนรักไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ความทุกข์ที่ถาโถมเข้ามามันเหมือนเป็นการตอกย้ำว่าฉันได้สูญเสียเธอไปโดยที่ไม่อาจกลับไปแก้ไขอดีตได้  ความทุกข์จากการพลัดพรากเป็นสิ่งที่ฉันต้องรับให้ได้ในวันนี้   ทุกคนย่อมมีเวลาเป็นของตัวเอง  แต่ละที่ที่เราอยู่ก็มีเวลาเป็นของตัวเองแม้ว่าอยากจะยื้อเพื่อให้เรามีความสุขกับที่แห่งนี้ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้  แต่ผลสุดท้ายเราก็ต้องจากลาเพื่อไปพบกับที่แห่งใหม่และเรียนรู้ที่จะอยู่กับที่แห่งใหม่  ความสูญเสียสอนให้ฉันดูแลคนที่ยังอยู่  ใส่ใจความรู้สึก  ดูแลสิ่งต่าง  ๆรอบตัวให้มากที่สุดเท่าที่สามารถทำได้ก่อนที่เราไม่สามารถที่จะดูแลเขาได้อีกต่อไป  ความทุกข์จากการที่เราต้องสูญเสียเป็นสิ่งที่ต้องเผชิญและยอมรับให้ได้ว่าไม่มีใครอยู่กับเราไปตลอด  เช่นเดียวกันไม่มีใครสามารถที่จะตอบเราได้ว่าเมื่อไหร่เขาหรือเธอคนนั้น  ใครจะเป็นผู้จากลาไปก่อนกัน  หรือจะลาจากกันตอนช่วงไหน  ตอนเช้าเราอาจจะนั่งทานข้าวด้วยกันบอกเล่าเรื่องราวที่ผ่านมา  คละเคล้าด้วยเสียงหัวเราะ  เสียงพูดคุย  ร้อยยิ้มที่มอบให้กัน  เมื่อความมืดคลืบคลานเข้ามาเยือนเราอาจพบกับความว่างเปล่าไม่มีเธอเหมือนเช่นเคยที่ผ่านมา  มีคนรอทานข้าวด้วยกันทุกมื้อ  ไปไหนไปด้วยกันเสมอ  เมื่อใจอ่อนล้าก็รู้ว่ายังมีเธอที่คอยรับฟังเรื่องราวของฉันสอนให้เรียนรู้ชีวิต  รู้จักกับชีวิตมากยิ่งขึ้น  กำลังใจที่มอบให้เป็นแรงผลักดันให้ลุกขึ้นไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งใด  ยามมีปัญหาแม้เธอจะช่วยอะไรได้ไม่มากนักแต่เธอก็ยังยืนรอฉันที่เดิมอยู่เคียงข้างกันแม้มีแค่เพียงไหล่ไว้พักพิงยามที่ฉันอ่อนแอ  มีตักให้หนุนเมื่อต้องการพักกาย  คนอื่นอาจมองฉันเป็นคนไม่ดีชอบสร้างปัญหามีแต่เรื่องให้ปวดหัวได้ตลอดเวลาแต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้คือเธอรู้ว่าฉันเป็นอย่างไรและยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็น  มีมือหนึ่งเสมอที่คอยประคองฉันไว้แม้ฉันจะเป็นอย่างไรก็ตาม แต่ในวันนี้ฉันกลับต้องทานข้าวคนเดียว  ไปไหนคนเดียว  ขาดคนที่คอยเคียงข้างกันเช่นวันที่ผ่านมา  ที่เดิมของฉันกลับกลายเป็นที่ที่ว่างเปล่าไม่มีแม้ใครสักคนหรือเงาของเธอก็ตาม  วันนี้ทำให้ฉันรู้ว่าฉันรักเธอมากมายแค่ไหน  มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันไม่สามารถทำให้เธอตามที่เธอต้องการได้  แต่ฉันก็ยังคงพยายามทำในสิ่งที่เธอต้องการต่อไปแม้สิ่งนั้นจะยากเพียงใดก็ตามเพื่อมอบให้แด่เธอที่ฉันรัก  แม้วันนี้เธอไม่ได้รับรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่  ฉันเชื่อเสมอว่าร่างกายสังขารของเธอเท่านั้นที่จากฉันไปแต่จิตใจของเธอยังคงผูกพันและรอคอยให้ฉันประสบความสำเร็จในสิ่งที่มุ่งหวัง  เธอยังอยู่ข้างฉันไม่ได้จากฉันไปไหน  เพียงแต่วันนี้เธอได้สอนบทเรียนชีวิตอีกบทเรียนหนึ่งให้ฉัน  เรียนรู้ที่จะอยู่กับความโดดเดี่ยว  ยอมรับให้ได้ว่าในโลกนี้เราทุกคนเกิดมาเพียงลำพัง  กาลเวลาได้นำพาเอามิตรภาพ  ความหวังดีและเธอเข้ามาเยือนในชีวิตฉัน  กาลเวลาเช่นเดียวกันที่นำเอาเธอกลับไปเพื่อให้ฉันเรียนรู้กับการอยู่เพียงลำพัง  พบเจอกับปัญหา  อุปสรรค  เสียงหัวเราะ  ร้องไห้เพียงลำพังบ้างเพื่อให้ฉันได้เติบโตและก้าวเดินไปในเส้นทางของตนเอง  กำหนดเส้นทางที่ตนเองจะเลือกเดิน

          พรุ่งนี้ร่างกายเธอจะถูกเผากลายเป็นเถ้าธุลี  คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เราจะอยู่ด้วยกัน  การหลับของเธอครั้งนี้เป็นการหลับที่ยาวนานเหลือเกินนานมากจนฉันปลุกเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมตื่น  เธอไม่อยากฟังสิ่งที่ฉันพูดแล้วเหรอ  มีเรื่องอีกเยอะแยะที่เธอยังไม่ได้ฟังฉันเล่าเลย  ความรักที่ฉันมอบให้เธอไม่ได้ลดน้อยตามกาลเวลา  ฉันอยากให้เธอรู้ว่าฉันรักเธอเสมอ  ช่วงเวลาที่ผ่านมาเราสองคนอาจเคยทะเลาะกันบ้าง  ไม่เข้าใจกันบ้าง  แต่ความรักที่ฉันมอบให้เธอยังเหมือนเดิม  ขอบคุณมือที่คอยประคองฉัน  ขอบคุณไหล่ที่ให้พักพิงยามอ่อนล้า  ขอบคุณที่สอนให้ฉันได้เรียนรู้กับคำว่ารักแท้  ความเสียสละที่มอบให้กัน  การจากลาด้วยความตายช่างเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน  แต่ฉันต้องผ่านความเจ็บปวดนี้ไปให้ได้เพื่อมอบรางวัลนี้แด่เธอที่รักของฉัน  กาลเวลาสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ มากมาย  แต่เธอยังอยู่ในความทรงจำของฉันตราบนานเท่านาน